Nihayet Elazığspor taraftarları olarak yüzümüzü güldüren sonuçlar almayı başarıyoruz artık yavaş yavaş. Ve ilerisi de aydınlık görülüyor. Takımda öyle bir ruh var ki futbolcular sahada kendilerini parçalıyor. Peki o ruhsuz takım nasıl bu hâle geldi?
Açık söyleyeyim, Okan Buruk'tan hiç umutlu değildim. Yaptığım değerlendirmeleri okursanız "Okan Buruk gitmeli" dediğimi bile görürsünüz. İyi ki yanıldım. Peki beni yanıltan neydi?
Okan Buruk yeni bir hocaydı, ne yapacağı belli değildi. Dıştan göründüğü kadarıyla nazik ve efendi bir insan. Böyle hocalar genelde futbolcuyu "gaza getirerek oynatmak" yerine üstün taktik bilgileriyle başarıyı oluşturmayı tercih eder. Çünkü yapılarında oyuncuları ateşlemek yoktur. Mesela Abdullah Avcı.
Okan hoca yeni bir hoca olduğu için de eksik tecrübesi nedeniyle "taktiksel açıdan çok üstün bir donanıma sahip değildir" diye düşündüm. E o zaman Elazığspor'u başarıya götürmesi de imkansız duruyordu. Ama gözden kaçırdığım bir nokta vardı.
Mehmet Nas Galatasaray maçı sonrası verdiği demeçte "devre arası kampı çok iyi geçti, TAKIMDA BİR ARKADAŞLIK HAVASI OLUŞTU" diyordu. İşte bu çok önemli. Mütevazı bir anadolu takımı olarak yapmamız gereken takımı tek vücut haline getirip ortak "Ölmek Var Düşmek Yok" felsefesinin etrafına kenetlemekti.
İşte Okan hoca bunu yaptı. Nazik ve efendi bir insan olarak takımda bir sevgi ortamı oluşturdu. Maçları izleyenler görecektir ki futbolcular kendilerini yırtacak kadar koşuyor, çabalıyor ve birbirlerinin eksiğini kapatıyor.
Böyle takımlar daima kazanır!
